A poem in Alcaic stanzas, inspired by the Davidias, a hexameter translation of the story of David by Marcus Marulus
Ionathas Dāvīdī sub sōle flōrēs herbaque fluctuant, tū sōlus abdis tē tenebrās gerēns. rectā sagittae transvolentur ut speciem videam nitentem. mē quaere, quaesō, dum peto ego ipse tē, ostende amōrem, sī maneat fidēs ulla et velīs ab aegrimonjā carpere mē miserum sevērā. sanguis tuus sit vīta mea usque adhuc, cor ūnum et aequum semper erit caput. numquam per inconstantiamve invidiamve patris cadēmus. cunctāre mēcum tempore, amor, brevī. immō, relinque prōtinus hunc locum. dēfendere et tē praesidēre nōn satis est mihi iam potestās. ōlim dedistī tē mihi foedere, nunc mēmet etiam dō tibi inūtilem. cum corde discēdēs meō, sed perpetuō Ionathae mementō.