A poem in Alcaic stanzas, inspired by the Davidias, a hexameter translation of the story of David by Marcus Marulus

Ionathas Dāvīdī


sub sōle flōrēs herbaque fluctuant,

tū sōlus abdis tē tenebrās gerēns.

rectā sagittae transvolentur

ut speciem videam nitentem.


mē quaere, quaesō, dum peto ego ipse tē,

ostende amōrem, sī maneat fidēs

ulla et velīs ab aegrimonjā

carpere mē miserum sevērā.


sanguis tuus sit vīta mea usque adhuc,

cor ūnum et aequum semper erit caput.

numquam per inconstantiamve

invidiamve patris cadēmus.


cunctāre mēcum tempore, amor, brevī.

immō, relinque prōtinus hunc locum.

dēfendere et tē praesidēre

nōn satis est mihi iam potestās.


ōlim dedistī tē mihi foedere,

nunc mēmet etiam dō tibi inūtilem.

cum corde discēdēs meō, sed

perpetuō Ionathae mementō.

Comments

Popular posts from this blog

Introduction

CAMWS 2024 Ancient Textiles workshop