A poem in Alcaic stanzas, inspired by the Davidias, a hexameter translation of the story of David by Marcus Marulus
Ionathas Dāvīdī
sub sōle flōrēs herbaque fluctuant,
tū sōlus abdis tē tenebrās gerēns.
rectā sagittae transvolentur
ut speciem videam nitentem.
mē quaere, quaesō, dum peto ego ipse tē,
ostende amōrem, sī maneat fidēs
ulla et velīs ab aegrimonjā
carpere mē miserum sevērā.
sanguis tuus sit vīta mea usque adhuc,
cor ūnum et aequum semper erit caput.
numquam per inconstantiamve
invidiamve patris cadēmus.
cunctāre mēcum tempore, amor, brevī.
immō, relinque prōtinus hunc locum.
dēfendere et tē praesidēre
nōn satis est mihi iam potestās.
ōlim dedistī tē mihi foedere,
nunc mēmet etiam dō tibi inūtilem.
cum corde discēdēs meō, sed
perpetuō Ionathae mementō.
Comments
Post a Comment